Ένα μεθυστικό ταξίδι στη Βαρκελώνη

Αυτή τη φορά, το κρασί μας ταξίδεψε στη Βαρκελώνη, την πανέμορφη πόλη της Καταλονίας. Είχαμε κάνει πολλά όνειρα για το ταξίδι αυτό, αλλά η πραγματικότητα μας διέψευσε. Η Βαρκελώνη αποδείχτηκε ανώτερη από τις προσδοκίες μας. Δεν ήταν τα υπέροχα τοπία, οι μοναδικές εμπειρίες, οι εικόνες που εντυπωσιασμένοι παρακολουθούσαμε, τα όσα όμορφα μαθαίναμε… Εκείνο που έκανε την εκδρομή μας μοναδική ήταν η παρέα μας. Όλοι μαζί, μαθήτριες και μαθητές, οι καθηγήτριες που συνοδεύαμε, ο ξεναγός, ο οδηγός μας, όλοι μαζί μέλη μιας χαρούμενης συντροφιάς. Χορός και τραγούδι. Μέσα στο πούλμαν, στις βόλτες, καθώς περιμέναμε στην ουρά για να μπούμε σε κάποιο μουσείο, στις πλατείες και τα πάρκα που περπατήσαμε… παντού. Γράψαμε τη χαρά μας σε στιχάκια και τα τραγουδούσαμε παντού:

Όλη τη χρονιά, συνεχίσαμε να δουλεύουμε πάνω στο πρόγραμμα του Κρασιού που είχαμε ξεκινήσει από πέρυσι και το σφραγίσαμε με το ταξίδι της Τοσκάνης. Φαίνεται πως αυτό «το δικό μας το κρασί» είναι μαγικό και το βαρέλι δεν αδειάζει ποτέ. Αρκεί να ανοίξουμε την κάνουλα για να ταξιδέψουμε σε αμπελώνες λογοτεχνίας, παραμυθιών, λαογραφίας, ιστορίας, παραδόσεων. Η φαντασία μεθά και οι γνώσεις που αποκομίζουμε μας κάνουν να διψάμε ακόμα περισσότερο.

Αποφασίσαμε, λοιπόν, αυτή τη χρονιά, να επισκεφτούμε τη Βαρκελώνη, να μάθουμε για τα περίφημα κρασιά της, να δούμε από κοντά οινοποιητικές εγκαταστάσεις, εξελιγμένες μεθόδους παραγωγής, να γευτούμε στο ποτήρι τα αρώματα της Καταλονίας καθώς απελευθερώνονται μέσα από το κεχριμπαρένιο, το ρουμπινένιο ποτό.

Συγκεντρωθήκαμε τα ξημερώματα της Τετάρτης, 26 του Μάρτη, στο αεροδρόμιο. Ξενυχτισμένοι οι περισσότεροι. Δεν σε πιάνει εύκολα ο ύπνος γιατί η προσδοκία και το όνειρο δεν σ’ αφήνουν να κοιμηθείς. Φτάσαμε στη Βαρκελώνη το πρωί. Η πόλη μας υποδέχτηκε με έναν ήλιο φωτεινό. Μας καλωσόριζε χαρίζοντάς μας έναν υπέροχο καιρό όλες τις μέρες της παραμονής μας. Κάναμε μια περιήγηση με το μικρό μας πούλμαν και αναρωτηθήκαμε αν θα μας έφταναν οι μέρες για να δούμε από κοντά και να γνωρίσουμε όλα εκείνα τα θαυμαστά που τα μάτια μας αντίκριζαν.

Η Βαρκελώνη διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που της επιτρέπουν να ανταγωνιστεί τις πιο όμορφες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Υπερήφανη για το ρωμαϊκό παρελθόν της, γνώρισε την πιο μεγάλη της ακμή από τον 13^ο μέχρι τον 15^ο αιώνα., με την καταλανική εξάπλωση στη Μεσόγειο. Τα εντυπωσιακά κτήρια του Μπάρι Γκότικ είναι μάρτυρες αυτής της περιόδου. Πρόκειται για την ιστορική καρδιά της πόλης, μια γοτθική συνοικία, με δίκτυο μικρών δρόμων, φιλόξενες πλατείες, κρήνες με πόσιμο νερό για να δροσίζονται οι περαστικοί. Η μεσαιωνική γοητεία αποτυπωμένη στις προσόψεις των σπιτιών, στις εκκλησιές, στις πόρτες, στα μπαλκόνια, στα χρώματα.

Πολύβουη περιοχή, γεμάτη μαγαζιά όπου κανείς μπορεί να βρει πανάκριβες αντίκες, μοντέρνα ρούχα, αναμνηστικά, να δοκιμάσει ξεχωριστές γεύσεις παγωτών, να πιει καφέ στα κιόσκια, να γευτεί το εθνικό φαγητό της χώρας, την παέλια.

Ο επιβλητικός καθεδρικός ναός είναι αφιερωμένος στην προστάτιδα της πόλης, την αγία Ευλαλία. Ήταν ένα μικρό κορίτσι που σε ηλικία 14 ετών μαρτύρησε για την πίστη της. Θαυμάσαμε το χοροστάσιο με το μαρμάρινο σκαλιστό κιγκλίδωμα και τα λεπτοδουλεμένα στασίδια του 15^ου αιώνα, την αλαβάστρινη σαρκοφάγο της αγίας, τον μικρό λουλουδιασμένο κήπο με το σιντριβάνι και τη λίμνη, όπου μέσα κολυμπούν 14 κατάλευκοι κύκνοι, όσα και τα χρόνια του κοριτσιού.


Έργο του Χουάν Μιρό, ταπισερί με γάτα	Ο ναός της Αγίας Οικογένειας του Αντόνιο Γκαουντί

Το γήπεδο της Μπαρτσελόνα, το Καμπνού	Το σπίτι του Σαλβαντόρ Νταλί

Κάνοντας βόλτες στο ιστορικό κέντρο της πόλης, περπατήσαμε στις γραφικές πλατείες, είδαμε κτήρια γοτθικού ρυθμού, άλλα με ρομανικό σχεδιασμό, σταθήκαμε για λίγο στο Μέγαρο Μουσικής, αριστούργημα του μοντερνισμού, με τα χρωματιστά μωσαϊκά της πρόσοψης και τον τρούλο από πολύχρωμο γυαλί της αίθουσας συναυλιών.

Ολόκληρη η πόλη είναι ένα υπαίθριο μουσείο με σύμβολό της τη Σαγκράδα Φαμίλια, το ναό της Αγίας Οικογένειας, με τα ψηλά τόξα που καταλήγουν σε τεράστια λουλούδια. Η εκκλησία σχεδιάστηκε από τον Αντόνι Γκαουντί. Πρόκειται για έναν εμπνευσμένο οραματιστή, τολμηρό και ασυμβίβαστο. Ήταν πρωτοστάτης του μοντερνισμού, ένας από τους μεγαλύτερους αρχιτέκτονες όλων των εποχών. Το έργο ξεκίνησε το 1891, γεμάτο θρησκευτικούς συμβολισμούς που παίδεψαν τον εμπνευστή τους μέχρι το 1926 όπου και πέθανε. Το ναό προσπαθούν να ολοκληρώσουν άξιοι διάδοχοι του Γκαουντί που αναπαύεται σε κάποια κρύπτη της Σαγκράδα Φαμίλια. Εμείς επισκεφτήκαμε και το πάρκο Γουέλ, ξεκουραστήκαμε στα φιδογυριστά ψηφιδωτά παγκάκια, χορέψαμε και τραγουδήσαμε με θέα τα δύο σπίτια στην είσοδο του πάρκου, που θυμίζουν παραμύθι, θαυμάσαμε την αποτυπωμένη σε μαυριτάνικα πλακάκια φύση που τόσο λάτρευε αυτός ο ξεχωριστός καλλιτέχνης.

Στη συλλογή των εμπειριών μας προστέθηκε το Ενυδρείο. Ένας τεράστιος χώρος γεμάτος ψάρια και θαλάσσια φυτά, σταθήκαμε κάτω από τεράστιους γυάλινους θόλους για να δούμε να κολυμπούν από πάνω μας φοβεροί καρχαρίες, πολύχρωμα ψάρια σε σπάνιους συνδυασμούς χρωμάτων, κοράλλια και λουλούδια που σάλευαν τα κλωνιά τους και ανοιγόκλειναν τα περίεργα πέταλά τους.

Φυσικά, δεν ήταν δυνατό να μην κάνουμε μια βόλτα από το γήπεδο της Μπαρτσελόνα, το Καμπνού. Κάποιοι από τους φίλαθλους της παρέας μας ήθελαν να περπατήσουν στις κερκίδες, να δουν από κοντά τα τρόπαια και την ιστορία της ομάδας, να σηκώσουν μάλιστα και το κύπελλο. Οι υπόλοιποι αρκεστήκαμε να κάνουμε τα ψώνια μας στο μαγαζί με τα διάφορα σχετικά σουβενίρ.

Με όλα αυτά τα μαγικά, κοντεύαμε να ξεχάσουμε και την αφορμή αυτού του ταξιδιού, το κρασί. Διαθέσαμε ένα πρωινό για να ξεναγηθούμε στις εγκαταστάσεις ενός από τα πιο φημισμένα οινοποιεία, το Torres. Είναι αλήθεια πως εντυπωσιαστήκαμε. Σε ένα τεράστιο τολ κατασκευασμένο εξ ολοκλήρου από γυαλί, πάτωμα και οροφή, ζήσαμε τις διαδικασίες εξέλιξης του αμπελιού μέσα στο χρόνο. Δημιουργήθηκαν οι συνθήκες των τεσσάρων εποχών και μέσα από τους γυάλινους θόλους είχαμε την αίσθηση πως βρισκόμασταν σε αμπελώνα, πατητήρι, κάβα. Μυρίσαμε τα λουλούδια της άνοιξης, ζεσταθήκαμε το καλοκαίρι, μας κέντρισε η μυρωδιά του καπνού από τα κλαδιά της κληματαριάς που καίνε οι εργάτες το φθινόπωρο, παγώσαμε, όταν νομίζαμε πως πραγματικά χιόνιζε το χειμώνα.

Ύστερα, μπήκαμε σε ένα τρενάκι και περιηγηθήκαμε στις εγκαταστάσεις, τις επανδρωμένες με σύγχρονης τεχνολογίας μηχανήματα. Σε μια κυκλική αίθουσα παρακολουθήσαμε μέσα από οθόνες την ιστορία του κρασιού στην Ισπανία από τα παλιά χρόνια μέχρι σήμερα. Ξαφνικά, οι οθόνες ανασηκώθηκαν και μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας είδαμε εκατοντάδες βαρέλια. Το άρωμα του ξύλου και του κρασιού μας είχε ήδη προδιαθέσει ώστε, όταν φτάσαμε στην έκθεση του οινοποιείου, να γευτούμε με χαρά το κρασί που μας πρόσφεραν. Τσουγκρίσαμε τα ποτήρια και φυσικά, τι άλλο, τραγουδήσαμε για χιλιοστή φορά το τραγούδι μας.

Ένα όμορφο και ηλιόλουστο πρωινό, ξεκινήσαμε την εκδρομή μας με σκοπό να περιηγηθούμε στην πανέμορφη παραθαλάσσια περιοχή της Κόστα Μπράβα. Ο οδηγός μας δεν μας χάλασε το χατίρι και περνώντας μέσα από βουνά, μας κατέβασε σε ένα γραφικό χωριό, το Καντακές, όπου και γευματίσαμε όλοι μαζί. Στην επιστροφή πήγαμε στη Χιρόνα. Είδαμε την εβραϊκή συνοικία, μάθαμε πολλά για την ιστορία της, επισκεφτήκαμε τον καθεδρικό ναό, κάναμε βόλτες χαζεύοντας τα σπίτια, τις βιτρίνες, τους ανθρώπους, το ποτάμι. Θέλαμε να μείνουμε κι άλλο. Η Χιρόνα μας μάγεψε, αλλά έπρεπε να επιστρέψουμε. Είχαμε έξοδο το βράδυ.

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο κατάκοπες, η Δικαία η Κάλφα κι εγώ. Μην ξεχνάμε πως ηλικιακά αξίζαμε όσο περίπου τέσσερα από τα μικρά τερατάκια που συνοδεύαμε. Άρα, ήμασταν τουλάχιστον τέσσερις φορές πιο κουρασμένες από αυτά. Όμως το είχαμε υποσχεθεί. Τα παιδιά ήταν άψογα, υπάκουα και δεν μας είχαν δημιουργήσει κανένα πρόβλημα. Οφείλαμε να τους κάνουμε το χατίρι. Γύρω στις 9 το βράδυ, μετά από ένα βιαστικό δείπνο και ένα γρήγορο ντους, η Δικαία κι εγώ κατεβήκαμε στο φουαγιέ του ξενοδοχείου, ντυμένες και στολισμένες, έχοντας αποχαιρετήσει με βαριά καρδιά το υπέροχο όνειρο ενός ξεκούραστου ύπνου. Τα παιδιά ήταν άφαντα. Σκεφτήκαμε πως οι μπουμπούδες ήθελαν ώρα να ετοιμαστούν και περιμέναμε σωριασμένες σε έναν καναπέ. Η ώρα περνούσε και κανένα από τα παιδιά δεν φαινόταν. Όταν με δυσκολία φτάσαμε στα δωμάτιά τους για να δούμε τι συμβαίνει και αργούν, τα βρήκαμε να τραγουδούν μαζεμένα σε παρέες. Είχαν αποφασίσει να μείνουν μέσα και ανέθεσαν στον ξεναγό να μας ενημερώσει, μόνο που εκείνος το ξέχασε. Δεν διαμαρτυρηθήκαμε καθόλου. Η αναβολή ήταν δώρο θεού.

Το γλέντι μας έγινε το μεθεπόμενο βράδυ, σε μια ντισκοτέκ κοντά στο ξενοδοχείο. Χορέψαμε, τραγουδήσαμε, ξεφαντώσαμε. Ήρθαν και άλλα σχολεία με μαθητές από την Ελλάδα και η βραδιά εξελίχτηκε ευχάριστα. Είχαμε σκοπό να επιστρέψουμε με τα πόδια, αλλά έπιασε μια δυνατή βροχή και ο ξεναγός επιστράτευσε ένα μικρό πούλμαν και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο σε μικρές ομάδες.

Η Βαρκελώνη είναι η πόλη της τέχνης. Γενέτειρα σπουδαίων ζωγράφων όπως ο Μιρό, ο Νταλί, ο Πικάσο. Τα παιδιά μας είχαν αναλάβει να παρουσιάσουν εργασίες και να μας ενημερώσουν σχετικά. Το σπίτι του Νταλί στο Φιγκουέρες ήταν πραγματικά εντυπωσιακό. Αυτός ο άνθρωπος κουβαλούσε μια τρέλα που αποτύπωνε σε κάθε του έργο. Ο ίδιος έλεγε: «Η διαφορά μου από έναν τρελό, είναι πως εγώ δεν είμαι τρελός». Πίστευε μάλιστα πως ήταν αθάνατος. Η κατασκευή του πολιτιστικού κέντρου που φιλοξενεί 10.000 έργα (πίνακες, γλυπτά, σχέδια, γραφικά) του Χουάν Μιρό ήταν επιθυμία του ίδιου του καλλιτέχνη. Αλλά και το μουσείο με πίνακες του Πικασό ήταν εξ ίσου ενδιαφέρον, παρόλο που περιελάμβανε τα πρώτα του έργα.

Ένα ακόμα μνημείο που κέντρισε το ενδιαφέρον μας ήταν το Μονζουίκ. Πρόκειται για ένα φρούριο φωλιασμένο στην κορυφή ενός λόφου σε δεσπόζουσα θέση. Έγινε σύμβολο καταπίεσης από το οποίο συνετρίβη κάθε προσπάθεια λαϊκού ξεσηκωμού ανά τους αιώνες. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Φράνκο, χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι φυλακίστηκαν εδώ. Σήμερα είναι μουσείο και από τις επάλξεις του απολαμβάνει κανείς μια πανοραμική θέα της πόλης.

Στο μουσείο Μνακ είδαμε μικρά εκκλησάκια ρομανικής περιόδου που έχουν μεταφερθεί εκεί. Θαυμάσαμε πίνακες μεγάλων ζωγράφων της Αναγέννησης, είδαμε εικόνες ζωγραφισμένες από άραβες ζωγράφους, κειμήλια και ανεκτίμητα έργα τέχνης. Το υπόλοιπο της μέρα το περάσαμε στο Ισπανικό χωριό. Πρόκειται για ένα χώρο που αναπαριστά όλους σχεδόν τους αρχιτεκτονικούς ρυθμούς της χώρας. Χτίστηκε για να προσελκύσει τουρίστες κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 1992. Σκόπευαν, μάλιστα, να το γκρεμίσουν αργότερα. Όμως το χωριό άρεσε τόσο πολύ, ο κόσμος εξακολουθεί να συρρέει, ώστε σκέπτονται να το επεκτείνουν. Εμείς κάναμε βόλτες, γευματίσαμε, ψωνίσαμε δώρα για τους φίλους μας.

Η τελευταία μέρα ήταν αφιερωμένη στην πόλη. Περπατήσαμε στη Ράμπλας, κάναμε πάλι βόλτα στο Μπαρί Γκοτίκ, αγοράσαμε βεντάλιες και με βαριά καρδιά πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Όμορφο ταξίδι, ποικίλες εντυπώσεις, έχουμε πολλά όμορφα να θυμόμαστε και που μας κάνουν να θέλουμε να ξαναπάμε. Άλλωστε το κρασί θα είναι πάντα η αφορμή. Κι όπως λέει και το τραγούδι μας,

Καθηγήτρια Γαλλικής Φιλολογίας

Επισκεφτήκαμε το πάρκο Γουέλ, ξεκουραστήκαμε στα φιδογυριστά ψηφιδωτά παγκάκια, χορέψαμε και τραγουδήσαμε