Σχολικό έτος 2007-2008

Χριστούγεννα στα Ανάβρυτα

Ο εορτασμός των Χριστουγέννων στο Λύκειο Αναβρύτων ξεκίνησε το πρωί της Παρασκευής 21 Δεκεμβρίου 2007  με εκκλησιασμό του σχολείου μας στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου της Κηφισιάς.  Καθηγητές και μαθητές προσήλθαμε στον Άγιο Δημήτριο και ακούσαμε τα κατανυκτικά τροπάρια και τις καταβασίες των Χριστουγέννων.

Επιστρέφοντας  στο σχολείο μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Η χορωδία μας αποτελούμενη κυρίως από μαθητές της Α΄ Λυκείου ερμήνευσε με επιτυχία Χριστουγεννιάτικα τραγούδια δίπλα στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο. «Solo» τραγούδι ερμήνευσαν οι μαθήτριες Βίκυ Ρεγούλη και Έλενα Μαραθωνίτη της Β΄Λυκείου, καθώς και η Μαίρη Γεωργιοπούλου της Α΄ Λυκείου. Ο Βασίλης Κατσούλης στο βιολί και ο Παναγιώτης Γούλας στην κιθάρα, από την Γ΄ Λυκείου,  καθώς και ο κ. Σπύρος Σκλαβενίτης με το σαξόφωνο του συνόδευσαν την χορωδία, υπό την ακούραστη διεύθυνση του κ. Αιμιλίου Μπάλτα.

Δεν μείναμε όμως εκεί, γιατί υπήρχε και συνέχεια…

Τα Κάλαντα των μαθητών μας

Μετά την σχολική εκδήλωση η χορωδία επισκέφθηκε το Νοσοκομείο ΚΑΤ στην γειτονιά μας, όπου τραγούδησε Χριστουγεννιάτικα τραγούδια στους θαλάμους του Νοσοκομείου, όπως συνηθίζεται κάθε χρόνο.

Μια άλλη ομάδα μαθητών, κυρίως της Β΄ και της Γ΄ τάξης, είχε αποφασίσει να επισκεφθεί τον ξενώνα «Φλόγα» και την Ογκολογική Μονάδα Θεραπείας του Νοσοκομείου Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού» στο Γουδί. Παιδιά από την επαρχία κυρίως είναι οι φιλοξενούμενοι της «Φλόγας» που την ίδρυσαν γονείς και φίλοι παιδιών με νεοπλασματικές ασθένειες. Στον ξενώνα  βρίσκουν ζεστασιά και στέγη μικροί ασθενείς με τους συνοδούς  τους για όσο χρονικό διάστημα (συνήθως πολλών μηνών ή και ετών) χρειαστεί να μείνουν στην Αθήνα, κοντά στο Νοσοκομείο Παίδων, για να παρακολουθούνται από τους θεράποντες ιατρούς. Κοινωνικοί λειτουργοί και ψυχολόγοι στηρίζουν τους γονείς και προσπαθούν να απαλύνουν τις δυσκολίες που προκύπτουν.

Την επίσκεψη επιμελήθηκε με πολλή φροντίδα και ακρίβεια ο κ. Ν. Καλοσπύρος και συνοδοί ήταν οι κ. Ε. Δούτσιου και Μ. Παπαδάκη. Οι μαθητές μας είχαν ενημερωθεί για το σκοπό της επίσκεψης και για το ιστορικό των μικρών ασθενών. Μάθανε την ηλικία του καθενός, τις προτιμήσεις και τις ανάγκες τους. Και μετά την ενημέρωση αυτή τα καταστήματα παιχνιδιών και δώρων της Αθήνας άδειασαν! Κούκλες, αρκουδάκια, επιτραπέζια παιχνίδια, βιβλία, play stations, δωράκια, βρεφικά παπουτσάκια για το πιο μικρό παιδάκι της μονάδας, τρόφιμα και άλλα πολλά έγιναν πακέτα, μπήκαν σε σακούλες, συνοδεύτηκαν από κάρτες με ευχές και γέμισαν το πούλμαν που μας περίμενε έξω από το σχολείο. Ο Διευθυντής κ. Κ. Δημογέροντας μας εφοδίασε με σοκολάτες για τα παιδιά, με μελομακάρονα και κουραμπιέδες για τους συγγενείς και το προσωπικό που τα εξυπηρετεί.

Ξεκινήσαμε με ενθουσιασμό και φτάσαμε αρχικά στον ξενώνα της «Φλόγας». Περάσαμε μέσα με πολλή προσοχή και για ορισμένο χρόνο. Όσοι είχαν συνάχι ή είχαν περάσει πρόσφατα κάποια ίωση περίμεναν απέξω γιατί δεν έπρεπε να εκθέσουν σε κίνδυνο μικροβίων τους μικρούς ασθενείς.

Το πρώτο ξάφνιασμα ήταν αναπόφευκτο. Μια ολιγόλεπτη αμηχανία με την εμφάνιση των παιδιών χωρίς μαλλάκια που υποβάλλονται σε χημειοθεραπεία και ακτινοβολίες, έδωσε γρήγορα τη θέση της σε χαμόγελα, τραγούδια, κουβεντούλα, ευχές. Είπαμε τα κάλαντα, μας είπαν τις ιστορίες τους, μας μίλησαν για τα μαθήματα που διδάσκονται από δάσκαλους και καθηγητές για να είναι πανέτοιμοι όταν τελειώσουν τη θεραπεία. Δώσαμε τα δώρα και τους ευχηθήκαμε και «Γρήγορα στα σπίτια σας».

Μετά την επίσκεψη στην «Φλόγα» ακολούθησε η επίσκεψη στο Νοσοκομείο Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού». Ανεβήκαμε στους επάνω ορόφους στην Ογκολογική Ομάδα, μπήκαμε στους θαλάμους, μοιράσαμε τα υπόλοιπα δώρα και αρχίσαμε τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα και τραγούδια. Οι αδελφές νοσοκόμες μας παρότρυναν να συνεχίσουμε. «Ελάτε και από εδώ», «Πηγαίνετε και στον ακριανό θάλαμο, είναι ένα παιδάκι από την Πολωνία»… Τραγουδήσαμε το γνωστό

«…Εδώ στο Παίδων που ήρθαμε,

 πέτρα να μη ραγίσει

 και ο καθένας υγιής

 στο σπίτι να γυρίσει!»

Δώσαμε χαμόγελα και πήραμε ευχές, συγκινηθήκαμε, αισθανθήκαμε έντονα την αξία της ζωής, κάναμε την αυτοκριτική μας και διερωτηθήκαμε μήπως πρέπει να διαχειριζόμαστε καλύτερα τον χρόνο μας. Φεύγοντας, πολλοί από εμάς έδωσαν την υπόσχεση ότι θα ξαναπάνε. Μήπως μια «φλόγα» άναψε μέσα τους;