ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ ΑΝΑΠΑΥΣΗ...

Την ανθρώπινη ζωή τη μετράμε με την απώλεια, με το κενό γνωρίζουμε τα αβυσσαλέα βάθη της, με τα δάκρυα ξετρυπώνουμε τους πόθους και τις συγγνώμες μας. Την ανθρώπινη ζωή την αντιλαμβανόμαστε σαν την απαιτήσει ο θάνατος και την διεκδικήσει στα ανήλιαγα βασίλειά του. Την απουσία του κοριτσιού μας την βιώνουμε όταν την στερήσει η ελπίδα κι η απαντοχή από τον κόσμο μας. Κι όταν οι γονείς στην τελευταία γειτονιά συνοδεύσουν το σπλάγχνο τους, σκαλώνει ο πόνος και γίνεται δριμύτερος από τις κακίες μιας αδυσώπητης βιοτής που μας δασκάλεψε να θηρεύουμε πάντα τη ραστώνη και την ευκολία.
Σε αυτό το μονοπάτι ακολουθώ κι εγώ και ξενυχτώ δίπλα στο δικό μου παιδί, στον δικό της ίσκιο, στο δικό της κρεββάτι, και στέργω να της διώχνω τα φαντάσματα πέρα και τους φόβους.
Σαν φεύγει ένας άγγελος από το σπίτι μας, γυρίζει και κοιτάζει από ψηλά τον άδειο χώρο και τον κίβδηλο χρόνο, και στρώνει τις αναμνήσεις με τα βλέφαρα, και σπρώχνει τη συντριβή σε όσους δεν μπορούν να αγαπούν και έμαθαν μόνο να ψευτίζουν.
Μαρία-Νεφέλη, αγαπητό μας παιδί, σε αυτόν τον δρόμο τον μοναχικό κι ανέγκλιτο αφήνουμε τα ίτσια του μπαρμπ’ Αλέξανδρου με το πένθος μας. Απιθώνω τη σιωπή μου και τον βουβό μου πόνο στο λευκό σεντόνι που σε σκεπάζει. Και τον λόγο της Κρίσης αφήνω στα χέρια Εκείνου που σε κρατά τώρα στη δική του φιλόξενη και απερινόητη αγκάλη.

Οἱ ἄλλες οἱ μαννάδες, ὅταν γυρίζουν ἀπ᾽ τὸ ξόδι, ἀπ᾽ τὴν ἐκφορὰ τοῦ νεκροῦ, παύουν τὰ μοιρολόγια. Ἡ μάννα μου τότες τ᾽ ἄρχισε… Ἔκλαιε, ἀμέρωτα, ἀπαρηγόρητα, καὶ μ᾽ ἔκανε κ᾽ ἐμὲ νὰ κλαίω. Ἀνάμεσα τὴν ἐρωτοῦσα:
― Ποῦ τὴν πᾶνε, μάννα, τὴν Οὐρανίτσα μας;
Ὕστερ᾽ ἀπὸ ἕνα χρόνο, μερικοὶ ψαράδες εἶχαν ἀνεβῆ στὴν ράχη τοῦ νησιοῦ, τοῦ Μαραγκοῦ, ὅπου ἀργὰ καὶ ποῦ, ἐτύχαινε νὰ πατήσῃ ἄνθρωπος. Ἤθελαν νὰ κατεβάσουν μερικὰ ξηρόκλαδα, ἢ νὰ κόψουν ὀλίγα ξύλα γιὰ ν᾽ ἀνάψουν φωτιὰ κάτω στὴν ἄμμο, νὰ ψήσουν ψαράκια γιὰ νὰ κολατσίσουν. Ἐκεῖ, ἀνάμεσα στὰ χαμόκλαδα, μιὰ ἀσυνήθιστη μοσχοβολιὰ τοὺς ἦρθε. Ἐκεῖ, στὴν ρίζα ἑνὸς βράχου, εἰς ἕνα μέρος ὅπου τὸ χῶμα ἐξεῖχε ὀλίγον, εἰς ἕνα μικρὸν ὄχθον ὣς μιάμιση ὀργυιὰ τὸ μάκρος, καὶ τέσσαρες σπιθαμὲς τὸ πλάτος, ἀνθοῦσε μία ὄμορφη ἰτσιά, γεμάτη ἀπ᾽ ὡραῖα ἀσπροκίτρινα λουλουδάκια, ἴτσια, τόσα πολλὰ καὶ φουντωτὰ κι ἄφθονα, ὥστε μποροῦσαν νὰ γεμίσουν ὣς δέκα καλάθια.
(Αλ. Παπαδιαμάντης, «Το νησί της Ουρανίτσας», 1902)

Έχει δίκιο ο Βλάσιος Πασκάλ: ο Χριστός θα βρίσκεται στην αγωνία ως το τέλος του κόσμου· πρέπει κι εμείς να ξαγρυπνήσουμε μαζί Του.

Νικόλαος Α.Ε. Καλοσπύρος,
Τετ. 6-6-2012, στο δώδεκα παρά του ρολογιού του κόσμου μας…