Πανοσιολογιότατε, αξιότιμε κύριε Δήμαρχε, αξιότιμε κύριε Διευθυντά, σεβαστοί μας καθηγητές, αγαπητοί γονείς και συμμαθητές, κυρίες και κύριοι,

Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω πολύ για την τιμή που μου κάνετε να εκφωνήσω ως σημαιοφόρος του σχολείου μας αυτό τον λόγο στην τελετή αποφοίτησης η οποία σηματοδοτεί το τέλος της δωδεκαετούς μαθητικής μας πορείας αλλά και την αρχή ενός καινούριου κεφαλαίου στη ζωή μας, της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Τρία χρόνια πριν, αυτό τον μήνα, βρισκόμασταν στην είσοδο του Λυκείου Αναβρύτων έτοιμοι να δώσουμε εισαγωγικές εξετάσεις για πρώτη φορά έπειτα από 30 έτη. Αυτές δεν έμελλε να μας απογοητεύσουν, καθώς σε ελάχιστες ημέρες από σήμερα θα μπορούμε να χαρακτηριζόμαστε με υπερηφάνεια ως «απόφοιτοι του Προτύπου Λυκείου Αναβρύτων», ένας τίτλος ο οποίος φέρει ιδιαίτερο βάρος αναδεικνύοντας την ποιότητα όχι μόνο της μόρφωσης αλλά και της αγωγής που λάβαμε από το σχολείο μας. Για αυτό οφείλουμε να ευχαριστήσουμε κυρίως τους καθηγητές και τους γονείς που μας στήριξαν - και συνεχίζουν να μας στηρίζουν - καθ' όλη τη διάρκεια των σπουδών μας στα Ανάβρυτα. Πράγματι, αναπτύξαμε ξεχωριστές σχέσεις με τους καθηγητές μας, οι οποίες ευελπιστώ ότι δεν θα τελειώσουν σήμερα, αλλά θα συνεχιστούν για πολύ καιρό ακόμη. Το υψηλό επιστημονικό τους επίπεδο και η διάθεση διαρκούς συνεργασίας αποτελούν τεκμήρια της άρτιας εκπαίδευσης που μας παρείχαν.
Η φετινή χρονιά ήταν δύσκολη για τους περισσότερους από εμάς, όμως η προσπάθειά μας τώρα επιβραβεύεται, γιατί έχει πλέον φθάσει η ώρα να γευτούμε τους γλυκείς καρπούς των προσπαθειών μας. Αδιαμφισβήτητα, οι αναμνήσεις μας από την τρίχρονη πορεία μας στα Ανάβρυτα είναι τόσες πολλές που δεν χωρούν ούτε σε ένα ολόκληρο βιβλίο. Τα τρία αυτά χρόνια διακρίνονταν από εργασίες, εκδρομές, επισκέψεις, συμμετοχές σε ομίλους και, φυσικά, αναρίθμητες σπουδαίες επιτυχίες, οι οποίες έκαναν πολλά σχολεία να μιλούν με θαυμασμό - ίσως και λίγη ζήλεια - για εμάς. Από όλα αυτά βέβαια δεν θα μπορούσε να λείψει το χιούμορ και η ευχάριστη ατμόσφαιρα που οι καθηγητές τόσο απλόχερα μας προσέφεραν.

Θα ήθελα να κλείσω τον λόγο μου με μια φράση του Ν. Καζαντζάκη: «Ό,τι δεν συνέβη ποτέ είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά».

Εύχομαι, λοιπόν, σε όλους υγεία και ευτυχία και ειδικότερα στην “τάξη του 2016” δικαίωση του προσωπικού κόπου και εκπλήρωση των ονείρων!

Ιάσων Μηλιώνης
 

Πανοσιολογιότατε, Αξιοσέβαστη κυρία Αντιδήμαρχε, Αξιότιμε κύριε Διευθυντά,, Κύριε Υποδιευθυντή, Αγαπητοί καθηγητές, Αγαπητοί γονείς, Αγαπητοί συμμαθητές, και λοιποί παρευρισκόμενοι, έχω την εντύπωση ότι αυτή η προσφώνηση είναι λίγο μεγάλη.
Ονομάζομαι Σπήλιος Φλώρος και είμαι ο αντιπρόεδρος του δεκαπενταμελούς. Ευχαριστώ πάρα πολύ το σύλλογο Γονέων που μου έδωσε την ευκαιρία να μιλήσω σήμερα. Αποφάσισα λοιπόν να σας περιγράψω μια σύντομη αλλά ενδιαφέρουσα ιστορία.

Κάποτε σε ένα πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης δημιουργήθηκε ένα ζήτημα που είχε σχέση με τη βαθμολόγηση ενός γραπτού Φυσικής. Ο καθηγητής που το διόρθωνε ήταν αποφασισμένος να μηδενίσει το γραπτό ενώ ο φοιτητής ισχυριζόταν ότι θα έπρεπε να πάρει άριστα. Η ερώτηση του διαγωνίσματος ήταν η εξής: «Δείξτε πώς μπορούμε να βρούμε το ύψος ενός ψηλού κτιρίου χρησιμοποιώντας ένα βαρόμετρο.»

Η απάντηση του φοιτητή ήταν: «Παίρνουμε το βαρόμετρο και το ανεβάζουμε στο υψηλότερο σημείο του κτιρίου, το δένουμε στην άκρη ενός νήματος, το κατεβάζουμε μέχρι το επίπεδο του δρόμου, μετά το ξανανεβάζουμε και μετράμε το μήκος του νήματος. Το μήκος του νήματος από το δρόμο ως την κορυφή του κτιρίου είναι το ύψος του κτιρίου».

Ο καθηγητής τόνισε, ότι ο φοιτητής είχε κάποιο δίκιο να ζητά να πάρει άριστα αφού ουσιαστικά είχε δώσει μια σωστή και πλήρη απάντηση στην ερώτηση. Από την άλλη, ένας υψηλός βαθμός θα πιστοποιούσε γνώση του αντικειμένου, πράγμα που δεν αποδεικνυόταν από την απάντηση που είχε δώσει. Γι' αυτό, λοιπόν έδωσε στο φοιτητή την ευκαιρία να δώσει άλλη μια απάντηση ,μέσα σε 5 λεπτά η οποία να πιστοποιούσε ταυτόχρονα και γνώσεις φυσικής.

Όμως, μετά το πέρας των τεσσάρων πρώτων λεπτών, ο φοιτητής δεν είχε γράψει ούτε μια λέξη. Όταν ο καθηγητής τον ρώτησε αν σκόπευε να εγκαταλείψει την προσπάθεια ο φοιτητής τού απάντησε: «Όχι, απλώς έχω πολλές απαντήσεις και προσπαθώ να σκεφτώ ποια είναι η καλύτερη».

Μέσα στο επόμενο λεπτό, ο φοιτητής ξεπέταξε μια απάντηση που έλεγε: «Παίρνω το βαρόμετρο στην κορυφή του κτιρίου και σκύβω πάνω από το κενό. Αφήνω το βαρόμετρο να πέσει και χρονομετρώ την πτώση του. Στη συνέχεια, χρησιμοποιώντας τον τύπο h=½gt², υπολογίζω το ύψος του κτιρίου». Αφού διάβασε την απάντηση, ο καθηγητής είπε ήταν διατεθειμένος να τη βαθμολογήσει με άριστα.

Φεύγοντας, ο καθηγητής ρώτησε ποιες ήταν οι άλλες απαντήσεις που θα έδινε. «Να σας πω», απάντησε ο φοιτητής. <<Αν λάμπει ο ήλιος, παίρνεις το βαρόμετρο, μετράς το ύψος του, το μήκος της σκιάς του και το μήκος της σκιάς του κτιρίου και με απλή μέθοδο των τριών βρίσκεις το ύψος του κτιρίου».

Επίσης μπορούμε να πάρουμε το βαρόμετρο και να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε τα σκαλιά. Καθώς ανεβαίνουμε, να χρησιμοποιήσουμε το βαρόμετρο σαν υποδεκάμετρο και να σημαδεύουμε στον τοίχο κάθε φορά το μήκος του βαρόμετρου. Όταν θα έχουμε φτάσει στην κορυφή, θα μετρήσουμε τα σημάδια και θα έχουμε το ύψος σε x μήκη βαρομέτρου».

Όμως, συνέχισε ο φοιτητής, επειδή παροτρυνόμαστε συνέχεια να ασκούμε την ανεξαρτησία του μυαλού µας και να εφαρμόζουμε επιστημονικές µμεθόδους, αναμφίβολα ο καλύτερος τρόπος θα ήταν να χτυπήσουμε την πόρτα του θυρωρού και να του πούμε: «Αν θα ήθελες να έχεις ένα ωραίο καινούριο βαρόμετρο, θα σου χαρίσω αυτό, αν µου πεις το ύψος του ουρανοξύστη».

Σ' αυτό πια το σημείο ο καθηγητής ρώτησε το φοιτητή αν ήξερε τη συμβατική λύση του προβλήματος. «Και βέβαια τη γνωρίζω», του απάντησε ο φοιτητής. «Απλώς βαρέθηκα στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο να μου λένε συνέχεια οι καθηγητές πώς θα πρέπει να σκέφτομαι».

Ο φοιτητής ήταν ο Νιλς Μπορ. Μπορεί να τον έχετε ακούσει. Ο καθηγητής ήταν ο Έρνεστ Ράδερφορντ. Και οι δυο τιμήθηκαν με Νόμπελ.

Σίγουρα το σχολείο μας προσέφερε αρκετά πράγματα για τα οποία οφείλουμε να είμαστε περήφανοι. Παρόλα αυτά όμως, η μετέπειτα ζωή μας διαφέρει από τις σχολικές απαιτήσεις και από την επίπονη διαδικασία των Πανελληνίων. Για αυτό το λόγο σε λίγους μήνες, που θα κληθούμε να ανοίξουμε τα φτερά μας, και να αντιμετωπίσουμε νέες καταστάσεις, οφείλουμε να αξιοποιήσουμε τη δημιουργικότητα, την φαντασία μας και τη ευφυΐα μας. Αν θέλουμε να αποφύγουμε τη μετριότητα, έχουμε το χρέος να μη φοβηθούμε την απλοϊκότητα και την πρωτοτυπία.

Αγαπητοί συμμαθητές, είναι βέβαιο ότι εκεί που θα πάμε καθένας από εμάς θα ξεχωρίσει. Επειδή είμαστε μοναδικοί. Είμαστε απόφοιτοι του Προτύπου Λυκείου Αναβρύτων! Η τάξη μας είναι αδιαμφισβήτητα μια από τις πιο πετυχημένες που έχουν περάσει στην ιστορία του σχολείου. Και δεν είναι μόνο η επιτυχία μας στις Πανελλαδικές εξετάσεις, αλλά και το γεγονός ότι επιβιώσαμε σε δύο ασκήσεις σεισμού που έγιναν στο παρελθόν.

Θέλω να σας ευχαριστήσω από καρδιάς για όσα περάσαμε. Γελάσαμε, κλάψαμε, αγχωθήκαμε, συζητήσαμε και ταξιδέψαμε. Οι εμπειρίες και οι χαρές που αποκομίσαμε από το σχολικό μας περιβάλλον είναι τεράστιες, και είμαι σίγουρος ότι θα μας συνοδεύσουν σε όλη μας τη ζωή. Εύχομαι λοιπόν με όλη μου την καρδιά ΚΑΛΗ ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑ σε όλους!
Τέλος, με την ελπίδα να μη χαθούμε «μα πάντα να ανταμώνουμε", νομίζω πως σήμερα δεν είναι μέρα για να πούμε αντίο, αλλά εις το επανιδείν.

Σπήλιος Φλώρος